/Securail-agent
Tekst - Johan De Ryck | Foto - Sofie Gheysens | Leestijd - 2,5 minuut
550 Securail-agenten zien de klok rond toe op de veiligheid van iedereen die zich op het spoordomein begeeft. Onder hen: Philippe Wuytack uit Sint-Gillis-Waas, lid van de hondenbrigade van Securail.
JOB IN DE KIJKER /
Met twee grootooms die in de jaren dertig en veertig als stoker en stoommachinist aan de slag gingen bij de Belgische Spoorwegen, een grootvader en achterneef met een verleden als rangeerder bij de NMBS, een andere achterneef die als seingever bij de Spoorwegen werkte, een vader die treinbestuurder was én een broer die als technicus in dienst trad bij de NMBS en later treinbegeleider werd, was Philippe Wuytack (46) min of meer voorbestemd om ook een spoorman te worden. Dat gebeurde toen hij, in het bezit van een A2-diploma elektriciteit, in juni 1998 kon beginnen als rangeermachinist. Intussen raakte Philippe echter gefascineerd door “een job in de politionele sfeer” en besloot hij daarom in 2003 deel te nemen aan het examen van gespecialiseerd veiligheidsbediende. Toch duurde het nog tot 2008 vooraleer hij, na een bijkomende opleiding als veiligheidsagent, lid werd van de veiligheidsdienst van de NMBS. “Sindsdien ben ik officieel een beëdigd agent van gerechtelijke politie.”
Variatie
De bevoegdheden van een Securail-agent zijn best ruim. “Wij kunnen een proces-verbaal opmaken voor elke inbreuk op de spoorwegwetgeving, zoals graffiti aanbrengen op het spoordomein, het rookverbod in de stations en op de perrons niet respecteren, spoorlopen, het negeren van een rood licht aan een overweg, of foutparkeren op één van de NMBS-parkings. En daarnaast rekent het Security Operations Center (SOC) in Brussel op ons om het treinpersoneel ter hulp te snellen als dat onderweg problemen meldt.”
Philippe geniet van de variatie in zijn job. “Onze uitrusting met een kogelvrije vest, handboeien en een pepperspray doet misschien anders vermoeden, maar wij treden echt niet alleen repressief op. Ook preventie is een belangrijk deel van ons takenpakket. En een verloren gelopen kind kunnen herenigen met zijn of haar familie makes my day.”
“Onze uitrusting met een kogelvrije vest, handboeien en een pepperspray doet misschien anders vermoeden, maar wij treden echt niet alleen repressief op”
Philippe Wuytack
Toch heeft de job ook minder leuke kanten. “Dan denk ik onder meer aan de almaar toenemende agressie, met inbegrip van het dreigen met vuurwapens. Tezelfdertijd is de appreciatie voor onze job veel minder geworden. Wij fungeren niet zelden als pispaal, ook voor dingen die buiten onze wil om mislopen. ‘Zie ons belastinggeld daar staan’, krijgen we dan te horen. Zorgwekkender is het groeiende geweld tussen rivaliserende bendes in de stations. Gelukkig neem ik die mindere ervaringen niet mee naar huis.”
Uniform
In hun rood uniform springen de Securail-agenten meteen in het oog. Tenzij ze, zoals Philippe, tot de hondenbrigade behoren. Dan dragen ze een zwart tenue. In een stof die haarafstotend is, zodat een knuffel of een aai van de viervoeter die hen bijstaat geen zichtbare sporen nalaat. De honden zelf dragen een – verplichte – muilkorf, ook al zijn ze perfect gesocialiseerd.
Philippe kan rekenen op Phobos, een imposante Duitse herdershond, die zijn eigendom is, door Philippe persoonlijk werd opgeleid en ook bij hem woont. Phobos is het Griekse woord voor afschrikking en dus een heel toepasselijke naam voor de 7-jarige zwarte reu, wiens rol er louter in bestaat om personen die voor problemen zorgen te intimideren. Toch nog een drietal jaar. Daarna mag Phobos met pensioen.
