UPSIDE DOWN /
10 levensvragen aan... Leonardo Van Dijl
Foto - Aurélie Lamachère
Wat wilde je als kind worden?
Toen ik vier jaar was, heb ik een ernstige hersenvliesontsteking gehad, waardoor ik twee maanden op de intensive care lag. Omdat ik in die periode een soort Godservaring had, wilde ik daarna heel lang pastoor worden.
Wat is het beste advies dat je ooit van je ouders hebt gekregen?
Wees altijd op tijd – heel belangrijk als je in de filmsector werkt.
Op welke prestatie ben je het meest trots?
Dat ik met mijn recept voor ragù het al fantastische recept van mijn mama heb overtroffen. Zegt ze zelf.
Wat is je meest onhebbelijke eigenschap?
Sommige dagen ‘Het beste moet nog komen’ van Pommelien Thijs op repeat afspelen in de auto. En kastdeuren laten openstaan.
Heb je ooit ‘ik hou van je gezegd’ zonder het te menen?
Ja. Meestal tegen mezelf.
Op wie ben je – al dan niet gezond – jaloers?
Op mensen die echt héél goed kunnen tennissen.
Aan wie of wat heb je een hekel?
Aan mensen die echt héél goed kunnen tennissen.
Wat wil je ooit nog eens doen, maar zal er wellicht nooit van komen?
Elke dag van het jaar naar de cinema gaan, en meedoen aan Humo’s Comedy Cup en aan een triatlon.
Geloof je in leven na de dood?
Ik denk het wel. Enfin, ik geloof oprecht in reïncarnatie.
Hoe wil je herinnerd worden?
Als iemand die heeft geprobeerd om even lekker te koken voor wie hij graag had als zijn mama voor hem kookte, en als regisseur van ‘Julie zwijgt’, een film die voor veel mensen iets heeft mogen betekenen.
Leonardo van Dijls langspeeldebuut ‘Julie zwijgt’ is de Belgische inzending voor de Oscars in de categorie Beste Internationale Langspeelfilm. De film over een jonge tennisster wier coach in opspraak komt, viel eerder al in de prijzen op het filmfestival van Cannes en is vanaf 16 oktober te zien in de Belgische zalen.