/Yorbe Schrauwen, vrachtwagenchauffeur
Tekst - Dominic Depreeuw | Foto - Bart Van der Moeren | Leestijd - 2,5 minuut
Yorbe Schrauwen (21) wist al op erg jonge leeftijd dat hij vrachtwagenchauffeur wilde worden. Niet ouder dan een jaar of negen was hij toen hij die droom uitsprak. De opa van Yorbe liet zijn kleinzoon – nog maar net uit de luiers – kennismaken met de job door hem als passagier in zijn camion mee te nemen. Nu hij sinds anderhalf jaar zelf aan het stuur zit, ervaart Yorbe nog intenser de geneugten van de job. Net als sommige tegenslagen die erbij horen.
THE ROOKIE /
“Mijn opa is veertig jaar vrachtwagenchauffeur geweest”, begint een enthousiaste Yorbe. “Hij transporteerde nieuwe vrachtwagens en ik mocht van kleins af mee de baan op. Samen doorkruisten we de Benelux, een deel van Frankrijk en Duitsland. Dikwijls waren mijn opa en ik een week van huis. Toen ik een jaar of twaalf was liet hij mij op het bedrijfsterrein al eens zelf rijden. Eerst zat mijn opa nog achter mij en mocht ik alleen het stuur vasthouden, later ook de pedalen bedienen en daarna helemaal alleen een stukje rechtdoor rijden. Na twee jaar kon ik eigenlijk al in mijn eentje laden, lossen en rijden. Vanaf het vijfde middelbaar volgde ik de opleiding vrachtwagenchauffeur aan het Stedelijk Lyceum in Antwerpen. Ik herinner mij enkele goede leerkrachten. Sommigen onder hen kom ik onderweg nog wel eens tegen. Die contacten zijn altijd hartelijk.”
Magnetron
Kort na het behalen van zijn diploma kon Yorbe starten bij het Turnhoutse transportbedrijf waarvoor ook zijn grootvader werkte. “Mijn opa was toen net enkele maanden met pensioen. Door hem kende ik alles en iedereen al: de bazen, de chauffeurs, de planningen,… In het begin deed ik net als mijn opa het transport van nieuwe vrachtwagens. Ik wilde echter iets vaker thuis zijn, bij mijn vriendin en in de buurt van mijn intussen zieke opa. Daarom ben ik overgestapt naar een transportbedrijf in Beerse.”
“Ik hou er ook niet van om te lang niet deftig te kunnen douchen of naar het toilet te kunnen gaan”, geeft Yorbe toe. “De sanitaire voorzieningen die je onderweg tegenkomt, zien er niet altijd goed uit. Nu ben ik gelukkig meestal niet langer dan drie dagen weg. Soms worden dat er helaas vijf. Niet fijn. Ook omdat ik dan al eens dien te overnachten op een parking waarvoor je moet betalen. Dat kost al snel twintig euro, die niet wordt terugbetaald. Ik probeer onderweg goed te letten op wat ik uitgeef. Zo geeft mijn grootmoeder altijd maaltijden mee die zij voor mij heeft klaargemaakt en die ik in de magnetron in mijn truck kan opwarmen.”
Hartelijk onthaal
Trucker zijn, dat betekent uiteraard veel rijden, maar ook met uiteenlopende omstandigheden kunnen omgaan. Dat laatste ondervond Yorbe ook al. “Je komt met een hoop mensen in contact. Soms is dat een fijn contact, soms niet”, lacht de jonge chauffeur. “Bij bepaalde klanten word je heel hartelijk onthaald. In Nederland is het bijvoorbeeld niet ongebruikelijk dat ze op het moment dat je arriveert al naar buiten komen om je koffie te brengen. Maar er zijn ook bedrijven waar ze je zonder verpinken uren laten wachten. Omdat de papieren zogezegd niet in orde zijn. Later blijken die dan toch correct te zijn. Of ze willen je wagen niet meteen lossen, omdat hun pauze voorgaat.”
Niet dat de mindere kanten aan de job Yorbe uit zijn tru-c-kerscabine kunnen halen. “Ik rij enorm graag. Onderweg verveel ik mij nooit. Ik had ooit een studentenjob in een supermarkt, maar werd daar gek. Binnen zitten is niets voor mij. In een vrachtwagen zit je natuurlijk ook binnen, maar het uitzicht is fantastisch. Ik zie soms de mooiste zonsopgangen of zonsondergangen. Die rode lucht als ik om 5 uur ’s morgens vertrek, is echt machtig.” //
